فضیلت قرائت سوره اعلی

فضیلت و خواص سوره اعلی
هشتاد و هفتمین سوره قرآن کریم است که مکی و 19 آیه دارد.

رسول خدا صلی الله علیه و اله وسلم می فرماید: کسی که سوره اعلی را قرائت نماید خداوند به تعداد همه حروفی که بر پیامبران الهی ابراهیم ، موسی و محمد نازل کرده است به ازای هر حروف ده حسنه به او می بخشد.
هشتاد و هفتمین سوره قرآن کریم است که مکی و 19 آیه دارد.
این سوره در حقیقت از دو بخش تشکیل یافته:
بخشی که در آن روی سخن به شخص پیامبر است و دستوراتی را در زمینه تسبیح پروردگار، و ادای رسالت، به او می‌دهد، و اوصاف هفتگانه‌ای از خداوند بزرگ دراین رابطه می‌شمرد.
و بخش دیگری که از مؤمنان خاشع، و کافران شقی، سخن به میان می‌آورد، و عوامل سعادت و شقاوت این دو گروه را بطور فشرده در این بخش بیان می‌کند.
و در پایان سوره اعلام می‌دارد که این مطالب تنها در قرآن مجید نیامده‌است، بلکه حقایقی است که در کتب و صحف پیشین، صحف ابراهیم و موسی، نیز بر آن تاکید شده‌است .

فضیلت و خواص سوره اعلی :
از امام صادق علیه السلام روایت شده است: هر کس سوره اعلی را در نمازهای واجب یا مستحب خود قرائت نماید در روز قیامت به او گفته می شود از هر دری از درهای بهشت که دوست داری وارد بهشت شو . 1
رسول خدا صلی الله علیه و اله وسلم می فرماید: کسی که سوره اعلی را قرائت نماید خداوند به تعداد همه حروفی که بر پیامبران الهی ابراهیم ، موسی و محمد نازل کرده است به ازای هر حروف ده حسنه به او می بخشد.2
امیرالمؤمنین علی علیه السلام در حدیثی فرموده است: پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله وسلم سوره «اعلی» را دوست می داشت و اولین کسی که گفت: سبحان ربی الاعلی و بحمده، میکائیل بود.3
از امام صادق علیه السلام روایت شده است: هر کس سوره اعلی را در نمازهای واجب یا مستحب خود قرائت نماید در روز قیامت به او گفته می شود از هر دری از درهای بهشت که دوست داری وارد بهشت شو
ابوحمیصه از امیرالمؤمنین نقل می کند: بیست شب پشت سر هم در نماز به علی علیه السلام اقتدا کردم و بعد از حمد سوره ای جز اعلی نخوان و روزی فرمود: اگر مردم بدانند که چه چیزهایی (از منافع و فواید) در سوره اعلی هست حتما روزی بیست بار آن را قرائت می کردند. هر کس ان را قرائت کند مانند این است که کتاب های آسمانی موسی و ابراهیم را قرائت کرده است. 4
ابن عباس از رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم نقل کرده است: بعد از قرائت سوره اعلی بگویید: «سبحان ربی الاعلی».5

آثار و برکات سوره
1) درمان درد گوش، درد گردن و دررفتگی استخوان
از رسول خدا صلی الله علیه وآله و سلم نقل شده است که اگر کسی سوره اعلی بر درد گوش خوانده شود دردش برطرف می شود و اگر برای کسی که بیماری بواسیر دارد بخوانند خوب می شود .6
و هم چنین در روایتی دیگر از ایشان آمده که این عمل برای درد گردن نیز مفید است.

عباس هنوز زنده است

اسمش عباس بود،به قول خودش اعزامی از محله قاسمباد (قاسم آباد )ساوه

.عباس بمب روحیه بود اگه دنیایی از دلتنگی بسراغت می اومد،فقط کافی بود بری

تو سنگر عباس و پنج دقیقه پیشش میشستی.انگاری هیچ غم وغصه ای تو دلت

نبود،لا کردار نمی دونم چه آهنربایی داشت.محال بود نزدیکش بشی و جذبت

نکنه،اونقدر قشنگ ادای آدمارو رو در می آوردمثل خودشون.عباس برادر خانم حاج

محمود اصفهانی(فرمانده سپاه ساوه)بود.کافی بود با عباس با هم باشیم یه گردان

رو به هم می ریختیم..اولین ماجرایی رو که می خوام تعریف کنم ماجرای

سیگاره.....یادش بخیر باهم قرار گذاشتیم هر چی ته سیگار بود از کنا رگوشه های

سنگر جمع کردیم،وبا دقت توتون هاشونو یه جا جمع کردیم،با یه کاغذ لوله سیگار

درست کردیم و یه فیلتر سیگار هم چسبوندیم ته لوله سیگار اونوقت ته سیگارو تا

نصفه بیشتر پر از باروت وسر سیگار رو یه کم توتون ریختیم ورفتیم سراغ

قهرمان،قهرمان علی الرغم سن کمش متاسفانه سیگار می کشید.بش گفتم چته

قهرمان انگاری دلتنگ خونتون شدی ؟گفتش نه بابا سرم درد می کنه جواد(راننده

تدارکاتمون بود)از دیروز رفته تو شهر هنوز نیومده گفته بودم بهم دو بسته سیگار

(اشنو ) بخره عباس تا اینو شنید اومد جلو وگفتش"ها دادا سیگار می خوای ؟

قهرمان گفت "مگه داری ؟عباس گفت ها بله افتیده بود (افتاده بود) رو زمین بل

گوشه لبت او روشناش (روشنش)کن قهرمان تاسیگارو دید سریع از تو دست عباس

قاپید، و از حولش هر چی کبریت می زد روشن نمیشد تا اینکه با آخرین چوب

کبریت

روشن شد،نشست جلو در سنگر همینطور که سیگارگوشه لبش بود شروع کرد

به واکس زدن پوتینهاش داشت آواز ترکی هم می خوند.که کم

کم منو عباس ازش دور شدیم ،ومنتظر یه اتفاق ....همینکه سیگارو داشت می برد

طرف

لبش یهو باروت تو سیگار گر گرفت قهرمان سیگارو پرت کرد،و وحشت زده داد

زد.وای

ددم یاندی.بو نمنه دی(وای بابام سوخت.این دیگه چی بود)تا چند روز جرات نزدیک

شدن به قهرمانو

نداشتیم....این خاطره تو بیمارستان مدرس ساوه وبالای تخت عباس یادم افتاده بود

و ناخودآگاه زدم زیر گریه..آخه عباس حال وروز خوبی نداره تو شلمچه بدنش پر

ترکش شده بود...وحالاباید دایم دیالیزبشه دیگه نتونستم جلوی گریم رو بگیرم

آخه،جراحات جنگی کلیه های عباس رو از کار انداخته،عباس بمب روحیه ،دستمو

گرفت وبا صدای نحیفش گفت"حاجی جریان تصادف بابام رو با موتو ر برات تعریف کردم.

بعلامت نه سرمو با لا بردم و اشکامو پاک کردم .اونم شروع کرد....حاجی بابام چند وقت

پیش با سرعت زیاد با

موتورمیرفته وسرعتش هم خیلی زیاد بوده.حواسش پرت می شه و وانتی رو که

جلوش بوده رو نمی بینه و با همون سرعت می زنه به پشت وانت.راننده نگه میداره

می بینه یه موتور داغون افتاده رو زمین واز رانندش خبری نیست..بعد کلی گشتن

می بینن بابام افتاده پشت وانت.خلاصه با همون وانت می برن بیمارستان و جفت

دست وپاهاشو گچ می گیرن،اینارو میگفت وغش غش می خندید منم به خنده

انداخت،اینو تعریف کرد تا منو از اون حال خارج کنه...دلم نمی خواست تنهاش بذارم

ولی پرستارا اومدن وگفتن وقت ملاقات تمومه..منم پیشونی عین ماهشو بوسیدم

وازش خداحافظی کردم،چند روز قبل تماس گرفته بود وگفتش "حاجی مژده از

بیمارستان امام خمینی تهران تماس گرفتن وگفتن یه کلیه با گروه خونی من پیدا

شده دعام کنین.خیلی خوشحال شدم،از شما خواننده عزیز هم تقاضا می کنم برا

سلامتی عباس دعا کنید.......این بود اولین ماجرای من وعباس منتظر بقیه

ماجراهای من وعباس از خاطرات جبهه وجنگ باشید...خدا نگهدار

رمضان در جبهه الجیش الخمینی

                                                   یادش

                              بخیر،ماه رمضون سال شصت و...توسنگرساعت ده،یازده صبح عجیب تشنم

                              شده

                              بود.شب قبل تو سنگر کمین بودم.....سنگر کمین (3)یه دویست،سیصد متر از خط

                              مقدم جلوتر بود و نزدیک ترین سنگر به عراقیا

                             چشمتو رو هم نباید میذاشتی...باید تحرکات دشمن رو زیر نظر می

                             گرفتی.وهر حرکت دشمن رو به عقبه گزارش می کردی.اونشب جاسم، وابو سمیر

                             نقطه مقابلم تو کمین عراقیا بودن حالا از کجا اسمشونو یاد گرفته بودم.الان میگم

                             به دو

                            دلیل.یکی اینکه فاصله من با عراقیا به کمتر از دویست متر می رسید،وهمدیگه رو

                            بلند بلند صدا می کردن ،یکی دیگه اینکه یه شب دیدم صدای عراقیا دیگه نمی آد

                            فقط صدای رادیو شون به گوشم می رسید که اونم دائم ترانه های عربی پخش می

                            کرد.خدا از سر تقصیراتم بگذره .آروم از سنگر کمین خارج شدم،یه چنتا نارنجک،یه

                            اسلحه کلاش،یه کارد سنگری تمام ملزومات من بو د بی هوا وبی کله سینه خیز

                            حرکت کردم سمت سنگر عراقیا .دایم آیه وجعلنا من بین ایدیهم........رو زیر لب

                            زمزمه می کردم،به هفت ،هشت متری سنگرشون که رسیدم .همه جا ساکت بود

                            دیگه صدای قلبم رو

                            میشنیدم.یهو یه صدای پرنده اومد چیزی شبیه صدای عقاب یا قرقی،صداش خیلی

                            بلند

                            بود.خوابیدم رو خاکهای شوره زار پوست صورتم داشت می سوخت.یه بیست دقیقه

                            ایی که گذشت دیدم از عراقیا خبری نیست و بیرون در نیومدن و سینه خیز دوباره به

                            حرکتم ادامه دادم.نزدیک،نزدیکتر.دیگه او نقدر نزدیکشون شده بودم که هم صدای

                            رادیوشونو می شنیدم،هم صدای خر و پفشونو......یه چند دقیقه مکث کردم ویواش

                            اسلحمو از ضامن خارج کردم دستم داشت می لرزید.دیگه راه بازگشت نداشتم آخه

                           جلو در سنگرشون رسیده بودم،سرمو آروم بلند کردم.دیدم دونفر با شلوار راحتی

                           سفید و زیر پوش رکابی تو خواب عمیق رفته بودن،یه چراغ شبیه فانوس های

                           قدیمی روشن بود یواشکی اسلحه یکی شونو

                           برداشتم انگاری خواب می دیدم،یواش سینه خیز از تو سنگرشون در اومدم

                           بیرون،دیگه جرات پیدا کرده بودم،یهو فکری به ذهنم رسیدیه کتاب جیبی ادعیه

                          (منتخب مفاتیح الجنان)داشتم

                        آروم برداشتم وخودکار مو در آوردم و رو صفحه اولش نوشتم این است سرباز خمینی

                        بعد بعربی

                        نوشتم الجیش الخمینی وگذاشتم جلو در سنگرشون،یادم رفت بگم وارد سنگرشون

                        که شدم یه بوی خیلی بدی می اومد ..چنتا شیشه مشروبات الکی رو

                        دیدم .دیگه داشت دیر م می شد ،فقط کافی بود صدای بیسیمشون در بیاد وبیدار

                        بشن، یا اینکه منوری روشن می شد ،الان که فکرش رو هم نمی تونم بکنم .سینه خیز                                    

                        حرکتمو سمت کمین خودمون

                        شروع کردم

                        به سنگر کمین خودمون که رسیدم .ساعت رو نگاه کردم از رفت وبرگشت من حدود

                       سه ساعت ونیم

                       می گذشت تا گوشی بی سیم رو گذاشتم تو گوشم صدای فرماندمونو می

                       شنیدم که دائم می گفت ....باران،باران...آسمان....تا گفتم جونم حاجی آسمانم یهو

                       نا خودآگاه داد زد الهی شکر،،،،،هیچ معلومه کجایی آسمان مارو که نصفه جون

                       کردی...حول کرده بودم ،گفتم حاجی نوکرتم توضیح می دم...که یهو تیراندازی یکی

                       از عراقیا شروع شد.تازه فهمیده بودن چی شده که من کارم تموم شده بود و

                        برگشته بودم تو سنگر کمین خودمون .ابو سمیر داد میزد جاسم ،جاسم،الجیش الا

                         یرانی،الجیش

                        الخمینی،،،،وشروع به تیراندازی بی هدف کرد...دیگه هوا داشت روشن می شد

                        که من با اسلحه خودم و اسلحه یکی از عراقیا داشتم سینه خیز برمی گشتم

                        سمت

                        خط مقدم خودمون.آ،یادم رفت بگم اون شب سحری جاتون خالی تو سنگر

                        کمین(3)نخود چی کشمش

                        سیری خوردم.به همین خاطر در طول روز حسابی تشنم شده بود.رسیدم خط مقدم

                        تا اومدم اینور خاکریز دیگه آرنجهام وسر زانوهام قدرت نداشت وهمشون زخم

                        شده بودن هر طور بود خودمو رسوندم توسنگر وآروم ،آروم رفتم سر جام وپوتینامو

                        هم در نیاوردم ویواش پتو رو کشیدم رو سرم تا حاجی بیدارنشه و سوال پیچم

                        نکنه،که

                        صدای حاجی رو شنیدم که از زیر پتو بهم گفت فکر کردی نفهمیدم چه غلطی کردی

                        حالا بخواب بلند شدی کارت دارم...ساعت یازده بود بیدار شدم یواشی دیدم

                        هیشکی

                        تو سنگر نیست صدای موتور حاجی رو شنیدم که جلو در سنگر نگه داشت.باور کنین

                        صدای قدمای پاشو میشنیدم .دروغ نگم تو اون لحظه از حاجی بیشتر از عراقیا

                         می ترسیدم ...که داشت نزدیک سنگر می شد سریع خودمو زدم به

                        خواب...تا داخل شد گفت این کیه اینجا خوابیده ؟اومد نزدیک وگفت ،مارمولک

                        تویی؟دیگه نتونستم جلوی خندمو بگیرم.بلند شدم پریدم تو بغل حاجی گفتم غلط

                        کردم،غلط کردم.بهم گفت بشین خودتو لوس نکن .حالا مثل بچه آدم از ثانیه اولش

                      

                        تعریف کن.منم نشستم تمام وکمال ما وقع رو تعریف کردم خیلی تشنم شده بود ،دهنم

                        خشک ،خشک شده بود دیگه زبونم تو دهنم نمی چرخید.اشک تو چشاش جمع

                        شد

                       وگفت مرد نا حسابی اگه می گرفتنت .اگه..اگه...حالا خودت به جهنم..بعد چند

                       دقیقه

                       پیشونیمو بوسید واز اینکه یه منتخب مفاتیح الجنان رو روش نوشته بودم این است

                       سربازان خمینی خوشش اومد و گفت شو خی کردم ولی بهم گفت باید تنبیه

                      بشی.تنبیه این بود که تا یه هفته نذاشت برم سنگر کمین (3)بهم می گفت می

                      ترسم

                     بفرستمت کمین این دفعه بری جاسم و ابو سمیرو ننه مرد ه رو برم برام بیاری،یا انبار

                     مهماتشونو

                     خالی

                     کنی،بعد گفت شما سربازان خمینی هستین .شما سرمایه های یک ملت هستید

                     چشم یه ملت وامام به شماست

                     بایست

                     مراقب خودتون باشین وخطر نکنید ودستور رو فقط از مافوقتون بگیرید واجرا کنید.بهم

                    گفت بلند شو برو سنگر بهداری زخم های دستو پاتو پانسمان کنن بعدش حاضر شو

                    واسه نماز ظهر...البته بعد چند روز فهمیدم تنبیهش بخا طر زخم های دست وپام بود

                    که شب قبل سینه خیز رفته بودم،اون می خواست با این کارش باعث بشه یه مقدار

                    از زخمهام بهبود پیدا کنه. و اما شما برادرا وخواهرا یی که نا خواسته دشمن رو تا

                    پشت بام

                    خونتون راه

                    دادین سربازای خمینی تا دل دشمن نفوذ می کردن و وارد حریمشون و تو دل

                   سنگرشون می رفتتیم وبا افتخار می گفتیم این است سربازای خمینی،الجیش

                   الخمینی،چتون شده ،ما از این همه موانع عبور کردیم ،و هیچ وقت غیرتمون اجازه

                   نمی داد

                   دشمن رو تو یه وجب از خاک مملکتمون ببینیم ،ولی هیهات،هیهات شماها

                  خواسته ونا خواسته دشمن رو تا پشت بومای

                  خونتون راه دادین..تعجب نکنین منظورم از دشمن دیش های ماواره ایست که با

                  ماموریت بزرگی اومدن وشما ها به آسونی بهشون می گین بفرمائید داخل .تر ا بخدا

                   یه کم

                  به خودتون بیاین ومراقب دور برتون باشین.....و فرزندان شما داخل

                 خانه(سنگر)دشمن می رفتن،بی آنکه کسی متوجه حضورشون بشه و می نوشتن

                 این است سربازان خمینی

                 ،الجیش الخمینی.... خدا وکیلی با شنیدن این جمله احساس غرور نمی

                  کنید وبه ایرانی بودنتون ،وبه این بچه های مملکتتون افتخار نمی کنید.پس با یه عزم

                 ملی وخو دجوش یه یا علی بگید واون دیش های ما هوار هارو از پشت بوم خونه

                 هاتون پرت کنید پایین.....با خون ،چنگ و دندان دشمن ز خانه را ندیم،،،،اما با

                  ماهواره تا خانه تان کشاندین

                  راستی یادم رفت بگم اونروز تا

                 افطار از تشنگی هلاک شدم چون اونشب تو سنگر کمین آب نبود وسحری فقط

                  نخود چی

                  کشمش خورده بودم، ضمننا ،نه من ونه بچه های دیگه که می رفتن کمین ، ونه

                  بچه های اطلاعات ,عملیات دیگه هیچ وقت صدای جاسم وابو سمیر بد بخت رو

                  نشنیدن .معلوم نشد رژیم بعث عراق چه بلایی سرشون آورد..................خدا

                 نگهدارتون. راستی بفرمائید نخود چی کشمش ....روزه ها تون مقبول درگاه احدیت

                                     التماس دعا..تاگفته های جنگ،خاطرات جانباز
                                                          

                                                          اسدالله ایل بیگی

بمن نگو حاجی ،منو آقا جواد صدا کن

سرگذ شتی رو که می خوام تعریف کنم،بر میگرده به سال شصت و چهار وقتی با

بچه ها تصمیم گرفتیم بریم حموم عمومی قرارگاه ،اصلا تصورش نمی کردم چه اتفاقی

در انتظارمه .نمی دونم چی شدتا من حاضر بشم   بچه ها راه افتادن ومن با ده دقیقه

تاخیر پشت سرشون را افتادم،خلاصه رسیدم حموم مشغول در آوردن لباسام شدم

یهو دیدم  گوشه حموم یکی داره خودشو با حوله خشک میکنه عجیب شبیهه

 ،حمید بود .حمید همشهریمون بود ازخوشحالی بال در آوردم یه

لحظه حس شیطنت اومد سراغم،یواش ،یواش رفتم پشت سرش .دولا شده بو وبا

حوله داشت پاهاشو خشک می کرد.به نزدیکش که رسیدم با کف دستم محکم زدم 

پشت کمرش که هنوز خیس بود.شالاپی صدا داد تا برگشت می خواستم بگم

چطوری حمید تا صورتشو دیدم خشکم زد زبونم بند اومد آخه حمید نبود. حول کردم ن

میدونستم چیکار باید بکنم.هنوز لنگ و دورش پیچیده بود. با دستاش سرمو گرفت آورد

جلو سرمو بوسید چشماشو بست وگفت عجب دست سنگینی داری با لهجه شیرین

قمی ادامه داد بچه قمی؟منم که خیالم یه کم راحت شده بود.ویه ته لهجه ایی ازبچه

های با صفای قم. لهجه قمی یاد گرفته بودم،دست وپا شکسته به زبون  قمی بهش

گفتم،شما بچه قمید.بچه کجا قم؟فکر کنم بچه چار مندونید(چهار مردان) بعدشم ادامه

دادم آش قو نوید نمخورید.تا اینارو شنیدزد زیر خنده وبه دوستش گفت لا کردار ا ،ما

(یعنی ازما) قمی رو قشنگتر حرف می زنه.دوستش گفت حاجی بریم دیر شد.بهش

گفت توبرو من دوباره بر می گردم حموم جریمه دوستمون این که منو مشت ومال

بده.رفتیم تو حموم بعد دوش گفتم حاجی کجا می شینید .اصلا نمی دونستم کیه

،چی کارس فقط دیدم هر کی داره میره بیرون،از حاجی رخصت می گیره.تا اینکه بهم

گفت پسر م شوخی کردم،واز من خواست رو یه سکو بشینم.و با لیف وصابون شروع

کرد به شستن سر وصورتم ،بعدشم با شامپو سرمو شست،همه ،حتی دوستام

جمع شده بودن دور مون وبا تعجب  مارو نگاه می کردن،آخر سر هم دو سه گالن آب

داغ ریخت روسرم وگفتش تموم شد.رفتم دوش گرفتم داشتم لباس می پوشیدم،بازم

دیدمش حاجی دستت درد نکنه.بهم گفت اسمم جواد ،جواد دل آذر شما آقا جواد

صدام کنید.تازه فهمیدم با چه شخصیتی هم صحبت بودم خیلی خجالت کشیدم.گفتم

حاجی بخدا شرمنده ام دست انداختم دور گردنش وشروع کردم گریه کردن.لباشو گاز

گرفت گفتش،بسه،بسه خجالت بکش صورتش آورد جلو در گوشم گفت.شما جوونید

ومعصوم دعا کن نمازمو خدا قبو ل کنه، و سر نماز به ملا قاتش برم....دیگه نتونستم

جلوی گریه ام رو بگیرم.با هام دست داد همدیگرو بوسیدیم واز هم خداحافظی

کردیم.راستی تا یادم نرفته بگم.آقا جواد دل آذر فرمانده عملیات گردان حضرت

معصومه(ع)شهر قم بود.یه چند وقت بعد تو عملیات والفجر هشت، سر نماز به

شهادت رسید.و دعاش مستجاب شد.شادی روح شهدا وشهید آقا جواد دل آذر یه

فاتحه ویه صلوات بفرستید.اینم بگم حمید  رو پیداش نکردم تا اینکه خبر شها

دتشو تو بیمارستان که بستری بودم بهم دادن.خدایا هر چند دیر شده ولی بلاخره مارو

به غافله شهدا برسو ن ....آمین