رمضان در جبهه الجیش الخمینی

                                                   یادش

                              بخیر،ماه رمضون سال شصت و...توسنگرساعت ده،یازده صبح عجیب تشنم

                              شده

                              بود.شب قبل تو سنگر کمین بودم.....سنگر کمین (3)یه دویست،سیصد متر از خط

                              مقدم جلوتر بود و نزدیک ترین سنگر به عراقیا

                             چشمتو رو هم نباید میذاشتی...باید تحرکات دشمن رو زیر نظر می

                             گرفتی.وهر حرکت دشمن رو به عقبه گزارش می کردی.اونشب جاسم، وابو سمیر

                             نقطه مقابلم تو کمین عراقیا بودن حالا از کجا اسمشونو یاد گرفته بودم.الان میگم

                             به دو

                            دلیل.یکی اینکه فاصله من با عراقیا به کمتر از دویست متر می رسید،وهمدیگه رو

                            بلند بلند صدا می کردن ،یکی دیگه اینکه یه شب دیدم صدای عراقیا دیگه نمی آد

                            فقط صدای رادیو شون به گوشم می رسید که اونم دائم ترانه های عربی پخش می

                            کرد.خدا از سر تقصیراتم بگذره .آروم از سنگر کمین خارج شدم،یه چنتا نارنجک،یه

                            اسلحه کلاش،یه کارد سنگری تمام ملزومات من بو د بی هوا وبی کله سینه خیز

                            حرکت کردم سمت سنگر عراقیا .دایم آیه وجعلنا من بین ایدیهم........رو زیر لب

                            زمزمه می کردم،به هفت ،هشت متری سنگرشون که رسیدم .همه جا ساکت بود

                            دیگه صدای قلبم رو

                            میشنیدم.یهو یه صدای پرنده اومد چیزی شبیه صدای عقاب یا قرقی،صداش خیلی

                            بلند

                            بود.خوابیدم رو خاکهای شوره زار پوست صورتم داشت می سوخت.یه بیست دقیقه

                            ایی که گذشت دیدم از عراقیا خبری نیست و بیرون در نیومدن و سینه خیز دوباره به

                            حرکتم ادامه دادم.نزدیک،نزدیکتر.دیگه او نقدر نزدیکشون شده بودم که هم صدای

                            رادیوشونو می شنیدم،هم صدای خر و پفشونو......یه چند دقیقه مکث کردم ویواش

                            اسلحمو از ضامن خارج کردم دستم داشت می لرزید.دیگه راه بازگشت نداشتم آخه

                           جلو در سنگرشون رسیده بودم،سرمو آروم بلند کردم.دیدم دونفر با شلوار راحتی

                           سفید و زیر پوش رکابی تو خواب عمیق رفته بودن،یه چراغ شبیه فانوس های

                           قدیمی روشن بود یواشکی اسلحه یکی شونو

                           برداشتم انگاری خواب می دیدم،یواش سینه خیز از تو سنگرشون در اومدم

                           بیرون،دیگه جرات پیدا کرده بودم،یهو فکری به ذهنم رسیدیه کتاب جیبی ادعیه

                          (منتخب مفاتیح الجنان)داشتم

                        آروم برداشتم وخودکار مو در آوردم و رو صفحه اولش نوشتم این است سرباز خمینی

                        بعد بعربی

                        نوشتم الجیش الخمینی وگذاشتم جلو در سنگرشون،یادم رفت بگم وارد سنگرشون

                        که شدم یه بوی خیلی بدی می اومد ..چنتا شیشه مشروبات الکی رو

                        دیدم .دیگه داشت دیر م می شد ،فقط کافی بود صدای بیسیمشون در بیاد وبیدار

                        بشن، یا اینکه منوری روشن می شد ،الان که فکرش رو هم نمی تونم بکنم .سینه خیز                                    

                        حرکتمو سمت کمین خودمون

                        شروع کردم

                        به سنگر کمین خودمون که رسیدم .ساعت رو نگاه کردم از رفت وبرگشت من حدود

                       سه ساعت ونیم

                       می گذشت تا گوشی بی سیم رو گذاشتم تو گوشم صدای فرماندمونو می

                       شنیدم که دائم می گفت ....باران،باران...آسمان....تا گفتم جونم حاجی آسمانم یهو

                       نا خودآگاه داد زد الهی شکر،،،،،هیچ معلومه کجایی آسمان مارو که نصفه جون

                       کردی...حول کرده بودم ،گفتم حاجی نوکرتم توضیح می دم...که یهو تیراندازی یکی

                       از عراقیا شروع شد.تازه فهمیده بودن چی شده که من کارم تموم شده بود و

                        برگشته بودم تو سنگر کمین خودمون .ابو سمیر داد میزد جاسم ،جاسم،الجیش الا

                         یرانی،الجیش

                        الخمینی،،،،وشروع به تیراندازی بی هدف کرد...دیگه هوا داشت روشن می شد

                        که من با اسلحه خودم و اسلحه یکی از عراقیا داشتم سینه خیز برمی گشتم

                        سمت

                        خط مقدم خودمون.آ،یادم رفت بگم اون شب سحری جاتون خالی تو سنگر

                        کمین(3)نخود چی کشمش

                        سیری خوردم.به همین خاطر در طول روز حسابی تشنم شده بود.رسیدم خط مقدم

                        تا اومدم اینور خاکریز دیگه آرنجهام وسر زانوهام قدرت نداشت وهمشون زخم

                        شده بودن هر طور بود خودمو رسوندم توسنگر وآروم ،آروم رفتم سر جام وپوتینامو

                        هم در نیاوردم ویواش پتو رو کشیدم رو سرم تا حاجی بیدارنشه و سوال پیچم

                        نکنه،که

                        صدای حاجی رو شنیدم که از زیر پتو بهم گفت فکر کردی نفهمیدم چه غلطی کردی

                        حالا بخواب بلند شدی کارت دارم...ساعت یازده بود بیدار شدم یواشی دیدم

                        هیشکی

                        تو سنگر نیست صدای موتور حاجی رو شنیدم که جلو در سنگر نگه داشت.باور کنین

                        صدای قدمای پاشو میشنیدم .دروغ نگم تو اون لحظه از حاجی بیشتر از عراقیا

                         می ترسیدم ...که داشت نزدیک سنگر می شد سریع خودمو زدم به

                        خواب...تا داخل شد گفت این کیه اینجا خوابیده ؟اومد نزدیک وگفت ،مارمولک

                        تویی؟دیگه نتونستم جلوی خندمو بگیرم.بلند شدم پریدم تو بغل حاجی گفتم غلط

                        کردم،غلط کردم.بهم گفت بشین خودتو لوس نکن .حالا مثل بچه آدم از ثانیه اولش

                      

                        تعریف کن.منم نشستم تمام وکمال ما وقع رو تعریف کردم خیلی تشنم شده بود ،دهنم

                        خشک ،خشک شده بود دیگه زبونم تو دهنم نمی چرخید.اشک تو چشاش جمع

                        شد

                       وگفت مرد نا حسابی اگه می گرفتنت .اگه..اگه...حالا خودت به جهنم..بعد چند

                       دقیقه

                       پیشونیمو بوسید واز اینکه یه منتخب مفاتیح الجنان رو روش نوشته بودم این است

                       سربازان خمینی خوشش اومد و گفت شو خی کردم ولی بهم گفت باید تنبیه

                      بشی.تنبیه این بود که تا یه هفته نذاشت برم سنگر کمین (3)بهم می گفت می

                      ترسم

                     بفرستمت کمین این دفعه بری جاسم و ابو سمیرو ننه مرد ه رو برم برام بیاری،یا انبار

                     مهماتشونو

                     خالی

                     کنی،بعد گفت شما سربازان خمینی هستین .شما سرمایه های یک ملت هستید

                     چشم یه ملت وامام به شماست

                     بایست

                     مراقب خودتون باشین وخطر نکنید ودستور رو فقط از مافوقتون بگیرید واجرا کنید.بهم

                    گفت بلند شو برو سنگر بهداری زخم های دستو پاتو پانسمان کنن بعدش حاضر شو

                    واسه نماز ظهر...البته بعد چند روز فهمیدم تنبیهش بخا طر زخم های دست وپام بود

                    که شب قبل سینه خیز رفته بودم،اون می خواست با این کارش باعث بشه یه مقدار

                    از زخمهام بهبود پیدا کنه. و اما شما برادرا وخواهرا یی که نا خواسته دشمن رو تا

                    پشت بام

                    خونتون راه

                    دادین سربازای خمینی تا دل دشمن نفوذ می کردن و وارد حریمشون و تو دل

                   سنگرشون می رفتتیم وبا افتخار می گفتیم این است سربازای خمینی،الجیش

                   الخمینی،چتون شده ،ما از این همه موانع عبور کردیم ،و هیچ وقت غیرتمون اجازه

                   نمی داد

                   دشمن رو تو یه وجب از خاک مملکتمون ببینیم ،ولی هیهات،هیهات شماها

                  خواسته ونا خواسته دشمن رو تا پشت بومای

                  خونتون راه دادین..تعجب نکنین منظورم از دشمن دیش های ماواره ایست که با

                  ماموریت بزرگی اومدن وشما ها به آسونی بهشون می گین بفرمائید داخل .تر ا بخدا

                   یه کم

                  به خودتون بیاین ومراقب دور برتون باشین.....و فرزندان شما داخل

                 خانه(سنگر)دشمن می رفتن،بی آنکه کسی متوجه حضورشون بشه و می نوشتن

                 این است سربازان خمینی

                 ،الجیش الخمینی.... خدا وکیلی با شنیدن این جمله احساس غرور نمی

                  کنید وبه ایرانی بودنتون ،وبه این بچه های مملکتتون افتخار نمی کنید.پس با یه عزم

                 ملی وخو دجوش یه یا علی بگید واون دیش های ما هوار هارو از پشت بوم خونه

                 هاتون پرت کنید پایین.....با خون ،چنگ و دندان دشمن ز خانه را ندیم،،،،اما با

                  ماهواره تا خانه تان کشاندین

                  راستی یادم رفت بگم اونروز تا

                 افطار از تشنگی هلاک شدم چون اونشب تو سنگر کمین آب نبود وسحری فقط

                  نخود چی

                  کشمش خورده بودم، ضمننا ،نه من ونه بچه های دیگه که می رفتن کمین ، ونه

                  بچه های اطلاعات ,عملیات دیگه هیچ وقت صدای جاسم وابو سمیر بد بخت رو

                  نشنیدن .معلوم نشد رژیم بعث عراق چه بلایی سرشون آورد..................خدا

                 نگهدارتون. راستی بفرمائید نخود چی کشمش ....روزه ها تون مقبول درگاه احدیت

                                     التماس دعا..تاگفته های جنگ،خاطرات جانباز
                                                          

                                                          اسدالله ایل بیگی